H Τίγρη

...Κορφή δέν υπάρχει, υπάρχει μονάχα ύψος.
Ανάπαψη δέν υπάρχει υπάρχει μονάχα αγώνας.
 Τί γουρλώνεις τα μάτια ξαφνιασμένος;
Ακόμα δέ μέ γνώρισες;
Θαρρείς πώς είμαι φωνή του Θεού;
όχι, είμαι ή φωνή σου ταξιδεύω πάντα μαζί σου, δέ σέ αφήνω, αλίμονο νά σέ άφηνα μονάχο!

  Μιά φορά, όταν πάλι πετάχτηκα θυμωμένη άπο το σπλάχνο σου,
μου ’δωκες ένα όνομα καί το κρατώ,
 μου αρέσει είμαι ή Τίγρη ή Συνταξιδιώτισσα.

Σώπασε τή γνώρισα, κι ή καρδιά μου στερεώθηκε.
 Γιατί νά τη φοβηθώ;
Ταξιδεύουμε πάντα οί δυό μας ολα τά είδαμε καί τά χαρήκαμε μαζί.
Φάγαμε κι ήπιαμε οι δυό μας στά τραπέζια της ξενιτιάς, πονέσαμε μαζί, χαρήκαμε μαζί πολιτείες,  ίδέες.

Κι όταν, φορτωμένοι λάφυρα, γεμάτοι πληγές, γυρίζαμε στο ήσυχο κελί μας,
ή τίγρη ετούτη γαντζώνουνταν αμίλητη στην κορφή του κεφαλιού μου,
εκεί ναι ή σπηλιά της.

 Απλώνεται σοφιλιαστά γύρα στο κρανίο μου,
χώνει τά νύχια της στο μυαλό μου κι άναθιβάνουμε κι οί δυό,
άλαλοι, τά οσα είδαμε, καί λαχταρίζουμε τά οσα έχουμε άκόμα νά δούμε.

Χαιρόμαστε πού όλος ό κόσμος, όρατος κι άόρατος, είναι βαθύ,
 άξεδιάλυτο μυστικό βαθύ, ακατανόητο, πέρα άπο το νού,
 άπο την πεθυμιά, άπο τή βεβαιότητα.

Κουβεντιάζουμε, ή Τίγρη ή Συνταξιδιώτισσα κι εγώ,
καί γελούμε πού είμαστε τόσο σκληροί,
 τρυφεροί κι άχόρταγοι γελούμε γιά τήν άχορταγιά μας,
κι άς ξέρουμε πώς ένα βράδυ, σίγουρα, θά δειπνήσουμε μέ μιά φούχτα χώμα καί θά χορτάσουμε.

 Τί χαρά είναι ετούτη, ώ Ψυχή τού άνθρώπου, ώ Τίγρη Συνταξιδιώτισσα, νά ζεΐς, ν’ άγαπάς τή γης καί νά κοιτάζεις το θάνατο καί νά μή φοβάσαι.

Νίκος Καζατζάκης : «ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΓΚΡΕΚΟ»